YOLO English » Emocje mają głos – i warto go usłyszeć. Dlaczego warto wspierać dzieci w rozumieniu swoich emocji?

Codziennie obserwuję dzieci – w ruchu, w relacjach, w chwilach sukcesu, ale też frustracji, niepewności czy złości. To normalne. Bo emocje są naturalnym językiem każdego dziecka. Zanim jeszcze dobrze opanuje słowa, jego ciało i zachowanie już „mówią” o tym, co czuje. Naszą rolą – dorosłych – jest pomóc mu ten język zrozumieć i nazwać.

1. Emocje nie są złe. Wszystkie są potrzebne

Wciąż zdarza się słyszeć: „Nie płacz, nic się nie stało”, „Nie złość się, nie wypada”, „Uśmiechnij się, nie bądź smutny”. A przecież złość, strach, smutek – to nie są złe emocje. To sygnały. Informacje od ciała i psychiki, że coś się dzieje: jakaś potrzeba nie została zaspokojona, jakieś granice zostały przekroczone, coś nas poruszyło.

Zamiast je tłumić – uczmy dzieci, jak je rozpoznawać, nazywać i przeżywać w bezpieczny sposób.

2. Dzieci uczą się emocji... od nas

Nie wystarczy powiedzieć: „Bądź spokojny”. Dziecko nie ma jeszcze dojrzałego układu nerwowego, który pozwoliłby mu „opanować się” tak jak dorosły. Dlatego zamiast wymagać, że dziecko „się ogarnie”, bądźmy dla niego spokojem, kiedy samo go jeszcze nie potrafi odnaleźć.

To my – swoim tonem głosu, mimiką, obecnością – modelujemy, jak wygląda regulowanie emocji. Dziecko nie uczy się, słysząc nasze słowa, tylko obserwując nas w działaniu.

3. Nauka nazywania emocji to jak nauka nowego języka

Zauważam, że emocji też trzeba uczyć – jak słówek w nowym języku. Im więcej słów dziecko zna, tym precyzyjniej potrafi wyrazić, co czuje: nie tylko „zły” czy „smutny”, ale też „rozczarowany”, „przestraszony”, „zawstydzony”, „zmęczony”. Ta precyzja to ogromna ulga – dla dziecka i dla rodzica.

Warto wplatać w codzienne rozmowy pytania typu:🟠 „Widzę, że coś Cię poruszyło. Co to mogło być za uczucie?”🟡 „Gdzie w ciele czujesz tę emocję?”🟢 „Czy to bardziej złość, czy może frustracja?”

4. Emocje nie przeszkadzają w nauce – one są jej częścią

Z perspektywy nauczycielki języka widzę jasno: dziecko, które nie potrafi sobie poradzić z napięciem, nie nauczy się słówek. Nie zapamięta gramatyki. Bo mózg w stresie zamyka dostęp do przetwarzania informacji.

Dlatego mądrzy nauczyciele zaczynają od emocji: dają dzieciom czas na oswojenie się z sytuacją, tworzą bezpieczną atmosferę, pozwalają mówić o tym, jak się czują – i dopiero potem wchodzą w naukę. Bo dopiero wtedy mózg naprawdę się otwiera.

5. Dziecko, które rozumie swoje emocje, lepiej radzi sobie w życiu

Nie chodzi o to, by dziecko nie czuło trudnych emocji. Chodzi o to, by umiało je rozpoznać, nazwać, zrozumieć i przeżyć bez ranienia siebie i innych. To fundament zdrowych relacji, samoregulacji, empatii i odpowiedzialności – czyli dokładnie tych kompetencji, których potrzebuje w dorosłym świecie.

I na koniec…

Nie bójmy się emocji dzieci. One nie są oznaką słabości. One są drogowskazami. Naszą rolą nie jest je wyciszać, tylko nauczyć, jak przez nie przejść – z akceptacją, uważnością i wsparciem.

Bo kiedy dziecko czuje, że jego emocje są ważne, zaczyna wierzyć, że ono samo jest ważne.

Z serdecznościami,

Daria

​​​​​​​Emocje mają głos – i warto go usłyszeć. Dlaczego warto wspierać dzieci w rozumieniu swoich emocji?